Hoe kan je mindfulness beoefenen als je onder de indruk bent na de aanslagen in Parijs? Mindful blijven als je zelf een familielid hebt verloren? Of om het even bij welke aanslag ook? Parijs, Beiroet, Garissa, London, New York, Mumbai.
Juist in tijden van tegenslagen moeten we mindfulness beoefenen, blijven beoefenen. Concenteren op je ademhaling als anker om je geest te sturen en niet mee te laten gaan in het drama. We willen zijn als een spiegel: als lelijke dingen voorbij komen, dan verandert de spiegel niet.
Adem in, adem uit.
Alexis uit Montreal, Canada schrijft in zowel Frans als Engels twee dagen na de aanslag over de pijn na het verlies van neef Eric. Eric had een dochtertje en zijn vrouw is binnen twee maanden uitgerekend om te bevallen van hun tweede kindje.
In de Mindfulness groep in Montreal schrijft Alexis deze brief aan ons allen.
Lieve vrienden overal ter wereld,
Ik schrijf jullie vanuit Montreal. Afgelopen vrijdag verloor ik mijn neef door de aanslagen in Frankrijk. Toen ik het nieuws hoorde heb ik gehuild. Eric was de vader van een klein meisje en zijn partner moet binnen twee maanden bevallen. Zoveel gedachten heb ik in mijn hoofd.
Ik adem in, ik adem uit.
Eric, je was (en je bent in mijn hart) een wezen gevuld met blijdschap. Ik zal je herdenken door ook blij te zijn en mindful te zijn. Vandaag, wil ik die blijdschap [voor jou] meedragen in dit geweld, dit onredelijke lijden. Je bent een voorbeeld, en ik zal je voorbeeld volgen op dit pad van blijdschap en openheid van geest.
Ik adem in, ik adem uit.
Ik heb niet toegegeven aan mijn boosheid of verlangen naar wraak. Het is juist boosheid en wraak dat deze hatelijke daden oproepen. Vandaag, wens ik alleen maar dat ik de mensen die mij na staan en zelfs mensen die ik niet ken, in mijn armen kan nemen en ze vertellen dat ik van ze hou en om hen geef. Alleen liefde haalt ons uit deze cirkel van lijden.
Ik adem in, ik adem uit.
Door het verliezen van een geliefde, ben ik mij bewust wat mensen elke dag door moeten maken, of ze nou uit Irak, Syrië, Afghanistan of de Verenigde Staten komen. Elke dag, over de hele wereld, komen mensen om door vuurwapengeweld. Vandaag, heb ik de kans om samen met hen te zijn, met hun geliefden en hen mijn gevoelens van compassie te sturen.
Ik adem in, ik adem uit.
Aan de mensen die haten, aan de mensen die kiezen voor de duistere krachten, ik zie jullie.
Jullie zijn niets anders dan een illusie en ik zal mijzelf niet met jullie identificeren. Op mijn pad van vrede [voor vrede], is geen ruimte voor uitzonderingen. Zelfs nu ik geconfronteerd ben met lijden, neem ik dat lijden waar en laat het voorbij gaan. Ik stribbel niet tegen, ik ga er niet in mee. Ik zal mijzelf er niet mee identificeren.
Ik zal ook de mannen die doden liefde aanbieden. Zelfs als ik hun acties volledig afkeur, kan ik en mag ik niet vergeten dat zij deel uit maken van het totale lijden van ons allen. Ik zweer dat ik zal werken aan mijn eigen persoonlijk lijden, zodat ik help, op mijn eigen nederige manier, ons gezamenlijk lijden te verminderen.
Ik adem in, ik adem uit.
Vandaag, twee dagen na de aanslagen, spreken mensen met elkaar, worden deuren geopend die eens gesloten waren, en zijn we solidair met elkaar. Ook al is dit tijdelijk, ik wil dit bewust zien, bewust kijken, naar deze steun, naar deze liefde voor elkaar. Ik ben verdrietig dat dit alleen maar gebeurt in de momenten van wanhoop, maar ik ben blij dat ik mijzelf kan vertellen dat die steun en liefde voor elkaar er altijd is. Ik zweer dat dat ik deze geest van openheid in mijzelf zal onderhouden en anderen zal begeleiden om zichzelf te openen.
Ik adem in, ik adem uit.
Ik adem in, ik adem uit.
Ik adem in, ik adem uit.
Alexis van de mindfulness groep Wake Up Montreal.
De onvertaalde brief van Alexis is hier te vinden in het Engels, Frans en Spaans.
Alexis-Michel Schmitt-Cadet heeft mij toestemming gegeven om zijn brief te vertalen.