Op het ogenblik lijkt wel of op de hele wereld iedereen tegelijk aan het praten is. Of aan het schreeuwen is. Maar luisteren naar elkaar?
In mindfulness is met aandacht luisteren een onderdeel van compassie beoefenen. Ik merk zelf dat ik het heel lastig vind om met mededogen te luisteren naar mensen die te keer blijven gaan. En dan maar tegen mijzelf zeggen dat ik met mededogen moet blijven luisteren.
Mensen die schreeuwen willen eigenlijk iets heel eenvoudigs…… ze willen gehoord worden. Veel mensen hebben de behoefte om aldoor te praten. Eigenlijk is het een gewoonte geworden. Ze blijven dezelfde dingen steeds herhalen ook als ze weten dat hun gesprekspartner het allemaal al eens gehoord heeft. Als iemand door heeft, dat er echt naar hem of haar geluisterd wordt, dat wat ‘diep luisteren’ wordt genoemd, kan de ander enorm opluchten.
Als je merkt dat de ander zich steeds herhaalt, dan weet je dat er eigenlijk negatieve zaden worden geplant. En doordat steeds in herhaling wordt gevallen, krijgen die negatieve zaden steeds weer opnieuw water. Je hoeft dan dus niet steeds mindful luisteren te oefenen, want tja, het schiet niet op en je kunt er toch niets mee.
Wat doe je in dat geval?
1- zeg tegen de ander dat hij of zij zich aan het herhalen is en geen stap dichter bij de oplossing komt.
2- zeg tegen de andere dat je weet dat er nog veel onverwerkte pijn zit, maar dat het ‘praten over’ vervangen moet worden door ‘gaan doen’. Laat je gesprekspartner nu eens naar de voedingsbodem van de pijn gaan in plaats van steeds aan de oppervlakte te blijven.
3- onderken de bron van de pijn, onderken de oorzaak en snijd deze bron als het ware af door het negatieve niet steeds opnieuw water te geven.
4- laat weten dat je er voor de ander wilt zijn, maar dat de ander wel zelf aan het werk moet.
5- door liefdevol te spreken kan je je gesprekspartner aanmoedigen om hun pijn tegemoet te treden, met open armen. En niet afwerend te zijn, maar te verwelkomen. Op die manier kan er diep worden gekeken naar de oorzaak van het lijden.
Alleen op die manier, door met compassie, met liefdevolle vriendelijkheid, de bron van de pijn tegemoet te toedenken men werken aan verandering en daardoor aan heling.
Van een cursist ontving ik dit gedicht dat luisteren prachtig samenvat:
Luisteren is tijd durven verliezen,
de ander uit laten praten,
geen oplossing geven,
maar stapvoets met de ander op weg gaan.
Niet jouw antwoord geven,
maar het zijne laten vinden.
In het luistern ervaart de ander
dat je van hem houdt,
met zijn onmacht, zoeken en tasten.
Wie durft te luisteren,
voelt niet meer de dwang,
om de ander te verlichten,
maar begint te geloven,
dat het luisteren zelf al licht is.