Every next level of your life will demand a different you.
– Leonardo Dicaprio
Gisteren gingen onze kinderen met hun aanhang naar een festival. In één auto. Naar België. Met z’n zessen. Net nadat ik ze had uitgezwaaid voelde ik een steek in mijn hart en dacht: “Als ze een auto- ongeluk krijgen, dan zijn we ze in één keer allemaal kwijt.”
Ik liet het los, en ging naar binnen. En was heel blij toen ze een sms stuurden dat ze goed waren aangekomen.
S’middags had ik een gesprek met een dame die ik coach. Ze maakt een veranderingsproces door en dan komt het onderwerp mannen ook op tafel. Ze was gezellig uit eten gegaan met een leuke man. Gewoon uit eten, voor de rest niets bijzonder. Het was een genoeglijke avond.
De ook al wat jaartjes geleden gescheiden heer aan de andere kant van de tafel (hij gedroeg zich niet alleen als een heer, hij was ook echt een heer) vertelde dat hij nu zijn kinderen buitenhuis studeerden, hij de hand vrij had om op vakantie te gaan wanneer het hem uitkwam.
Hij laat doorschemeren dat hij daarom niet direct zat te wachten op een nieuwe partner met jonger kind. Want dat bond zijn handen.
Ik herken dat wel. Als mijn vrouw en ik geen kind meer thuis hadden wonen en geen 3 honden hadden gehad, dan waren we in januari 8 dagen tegen spotprijzen naar Curacao gevlogen. Maar tja, dat kind is er (gelukkig!) en die honden ook (gelukkig! – maar niet als het regent).
Dus we blijven nog even gewoon in de zomerschoolvakantie gaan.
Ik werd verliefd op mijn vrouw. Ik was niet verliefd op de kinderen die zij uit haar eerste huwelijk mee nam. En zeker niet op de kater die zij ook mee nam. Ik was gewoon geen kinderen gewend. De oudste was een meisjes-meisje, compleet met dolfijnen. De jongste was een jongen die overal bij in slaap viel.
Maar ik leerde ze kennen, en zij mij. En ik ging van ze houden. En zag ze opgroeien tot mooie mensen. Ik ben niet hun vader maar wel hun papa. Zij zijn nu 26, 23 en dan nu de jongste bijna 17. En het gaat goed met ze en onder elkaar. Mooi!
De echte heer uit dit verhaal heeft na zijn scheiding nog geen nieuwe relatie kunnen vinden. De dame die ik coach zou het kunnen zijn. Maar dan moet hij wel wat water bij de wijn doen en accepteren dat er nog een kind is dat verder groeit.
Dan heeft de heer een hele leuke relatie, dat zijn leven aanvult. Want als hij dat niet kan, hoe reageert hij dan als zij ziek zou worden en zo zijn handen bindt. Of zij niet mee kan op vakantie, omdat ze werkt.
Kiezen voor de ander hoeft zeker geen keuze te zijn tegen jezelf. Sterker nog: kiezen voor de ander zorgt er voor dat je kiest om verder uit je comfortzone te gaan, je grenzen te verleggen. En nieuwe kanten te ontdekken aan het leven, aan jezelf en aan de ander.
Uiteindelijk kies je met een keuze voor de ander, dus toch voor jezelf en je eigen ontwikkeling. Dit is emotioneel intelligent met je eigen leven omspringen.
En onze kinderen kwamen met onze aanhang ook weer veilig thuis. Moe, maar vol verhalen.