Het is zo ironisch in het leven van de meeste mensen. Zij weten niet precies wat zij met hun leven willen. Toch zijn ze heel erg druk. Maar met de juiste dingen?
Wat maakt jou tot wie je bent? Wat heb je gedaan, wat doe je nu en wie ben je eigenlijk?
Ons hele systeem is er op gericht dat je aan een goede C.V. bouwt. Op je C.V. komen je opleiding, je cursussen, je hobby’s en natuurlijk je werkervaring te staan. Want wat je doet, dat ben je… toch?
A;s je op een feestje iemand niet kent, dan praten we al gauw over wat we doen. Alsof we ons beroep zijn.
Dat bouwen aan je C.V. is niet alleen voor je baan. We beginnen er al vroeg mee. We zien het als mijlpalen. We gaan van mijlpaal naar mijlpaal: van zwemdiploma A naar HBO diploma – het is als een oogwenk voorbij. Met Facebook voor de zakenwereld, LinkedIn, wordt dat CV bouwen nog maar een keer geïnstitutionaliseerd.
Maar zegt je C.V. nu wie je bent of gaat het alleen maar over waarin je succesvol lijkt. Je weet wel: het kromme van Facebook is dat je het uiterlijke vertoon van anderen vergelijkt met je eigen innerlijke gevoel.
Dus wie ben je?
Uiteindelijk gaan we allemaal een keer dood. Niemand weet hoe , wat, waar. We zijn dus allemaal voortdurend in levensgevaar maar we ontkennen het. Op onze grafsteen staan straks 4 dingen: je naam, je geboortedatum, een streep en je datum van overlijden.
En die streep, die is het belangrijkst. Want wat heb jij nou gedaan tussen je geboortedatum en je sterfdatum?
Het probleem met de meeste C.V.’s is dat wat er op staat, af staat van hetgeen jou echt gelukkig maakt, voldoening geeft. Tja, die zin moest je twee keer lezen!
Iedereen probeert een (loop)baan te vinden die men leuk vindt. Niemand begint in een baan omdat je dat werk verschrikkelijk vindt. Zoals ook niemand uit bed is gekomen om zich eens lekker ongelukkig te voelen.
En toch doen we dat wel…. ondertussen reikhalzend uitkijkend naar onze vakantie of ons pensioen. Want dan gaan we leven. Doen wat we willen.
Maar het vervelende is dat we dan aangeven dat we nu eigenlijk ongelukkig zijn (vast zitten) en dat we ervan uitgaan dat we straks helemaal fris en fruitig pensionado’s worden. Want ja, als we ons echt inzetten dan is toch alles maakbaar (in de toekomst)?
Vertel dat even aan de hele leuke en fijne collega van mijn vrouw, die een paar maanden naar haar welverdiende en door echt iedereen aan haar gegunde pensioen te horen kreeg dat ze kanker met uitzaaiingen in haar linker long had. Prognose? Geen idee!
En natuurlijk we hebben een baan nodig – we moeten immers onze rekeningen betalen. Maar als we iets hebben geleerd in de afgelopen jaren is dat zekerheid op het gebied van financiën en leuke, interessante banen niet gewoon is.
Ik zie het om mij heen – allround supermarkt medewerkers worden gevraagd (de voormalige vakkenvullers) met ervaring als ze 16 zijn. Met andere woorden als je ouders je niet vanaf je zesde in staat heb gesteld om die ervaring op te doen dan kom je niet aan de bak. Elke HR-manager krijgt dezelfde CV’s – iedereen moet ambitieus zijn, een probleem oplosser, een denker die out of the box kan functioneren, hobby’s hebben etc. etc.
En juist daarom: als iedereen dat doet, hoe onderscheid je je dan van de rest? Op school leerde je al uniform te zijn: dezelfde opoefiets, de lange haren en de korte groene jasjes (meisjes), de kunstbloemen op het stuur, de sneakers, het hipsterkapsel, dezelfde interessante levens op social media etc, etc.
Dus geen wonder dat onze c.v.’s hetzelfde zijn – we doen hetzelfde maar we zijn niet hetzelfde.
Als je nog aan het begin staat: wacht niet tot je weet wat echt wilt doen – begin gewoon, maar doe het wel met overtuiging en doe je best. Enne… er is niets mis mee om even een schaduw-loopbaan te volgen, als je niet weet wat je wilt (lees=niet weet wie je bent) – dan doe je dat als je tegelijkertijd maar werkt aan het ontdekken waar je wel je voldoening uit haalt.
Zelfs als je succesvol bent in je schaduw-loopbaan, kun je dat zien als dat je in ieder geval vast stelt voor jezelf dat je doorzettingsvermogen hebt. En arbeidsethos. En dan begin je langzaam maar zeker je eigen weg uit te hakken. De weg die jou tevredenheid brengt. En heelheid.
Het rare is dat het traditionele carrière concept helemaal CV gedreven is maar dat dat niet meer werkt. Want die zo zorgvuldig opgebouwde CV geeft geen garantie op die baan, tot een bepaalde soort banen en daarmee samenhangend inkomen.
Als je geen tevredenheid in je school of werk behaalt, dan heb je ook niet meer de energie om s’avonds na die baan, eindelijk te doen wat je wilt doen. Dan belandt je dus voor de televisie. Als je ‘ Goede Tijden, Slechte Tijden’ jarenlang trouw hebt gekeken en daarna andere programma’s waarin je het leven bekijkt van andere mensen, dan consumeer je dus was andere mensen maken en produceer je zelf nooit iets.
Je eigen leven gaat voorbij, terwijl je via een scherm het leven van andere mensen volgt.
En die energie om je eigen leven weer op te pakken, krijg je alleen terug als integriteit en authenticiteit laat opbloeien in je leven door je diep persoonlijke wensen voorop te stellen.
Alleen op die manier geef je werkelijk invulling en betekenis aan dat streepje op je grafsteen tussen de geboorte en sterfdatum.
Hoe? Door NU te beginnen. Door nu te beginnen met bewegen, met handelen met de blik gericht op waar je heen wilt. Als je jong bent – gefeliciteerd : je hebt nog geen gezin / huis etc – dus je kunt meer vrijelijk experimenteren wat je wilt doen en wie je bent. Als je ouder bent, dan kan dat ook : maar een beetje meer met strategie, met een beetje meer planning.
Een goede oefening om mee te beginnen: neem wat tijd om eens na te denken met gevoel over jezelf. Hoe kan je je werk en je leven met elkaar integreren. Hoe kan je betekenis geven aan je leven – het invullen van het streepje op je grafsteen. Met welke vaardigheden ga jij waarde toevoegen aan de wereld? Als je hebt nagedacht, dan schrijf je alles op. Alles! Later ga je hier mee aan het werk. Er is niets goeds en niets fout. Als het maar een beschrijving is van een goed geleefd leven – zoals jij dat vindt.
Dat proces moet je doen zonder ruis – ruis van jezelf, je ouders, je omgeving. Alleen in een beetje stilte kan je naar jezelf luisteren. Mediteer dus daarom elke dag, dan ontstaat er ruimte voor elke dag.
Dit is het vierde deel “Wat is het doel van mijn leven?”. Het derde deel vindt je hier.