Een goede vriend van onze familie gaat naar de huisarts met langdurige hoofdpijnklachten. Hij krijgt fysiotherapie, manuele therapie en uiteindelijk op een mooie dinsdag naar de neuroloog. De neuroloog roostert een hersenscan voor de zaterdag in, adviseert minder koffie te drinken en als er niets uit de scan komt ook de pijnstillers niet meer te nemen. Hij gaat weer “gerustgesteld” naar huis.
Op zaterdag de scan in. De radioloog mag niets zeggen en zegt ook niets of er iets te zien is. Er zit wel degelijk wat. Het is mis – een tumor. De radioloog had de dienstdoende neuroloog in moeten schakelen zodat onze fijne vriend direct zou worden opgenomen.
Vanaf zondag wordt de hoofdpijn zo erg, dat zijn vrouw (bijna tegen zijn zin – want dit is een man die nooit zeurt) op maandagavond de huisartsenpost belt met de mededeling dat het zo niet meer gaat. De dienstdoende huisarts overlegt met de neuroloog en toen kwam alsnog -tadaaa- de tumor aan het licht.
Hoewel zijn vrouw soms zeurt (vinden alle mannen van hun vrouw), heeft ze nu het recht om te zeuren. Moet ze zeuren. Want het is geen zeuren meer, het is diepe en serieuze bezorgdheid.
Zo heeft ze haar man eigenlijk nog niet meegemaakt. Krimpend van de pijn, en niet meer zichzelf.
De dienstdoende huisarts overlegt met de neuroloog. De neuroloog besluit nog maar eens de scan van zaterdag te bekijken en toen kwam alsnog -tadaaa- de tumor aan het licht.
De scan zie je hierboven, kijk nou eens of jij als gewone brave niet medisch onderlegde burger iets ziet waarvan je zou kunnen zeggen, he is dat gewoon?
Je hebt 3 minuten – je tijd gaat nu in.
Zoemer gaat!!! Gevonden? Rechtsboven zit de tumor (dat eivormige ding). Je had de tumor in 3 seconden kunnen vinden. Zag de dokter over het ei….. eeuuhhhh… over het hoofd. Of de radioloog gaf het niet door. Of …..
Een andere dokter zag het wel en onze vriend werd met spoed (duurde nog een zestal dagen) in een zaterdagnacht tegen 03.00 uur geopereerd.
Het gaat nu goed met hem. Dankzij zijn vrouw en de andere doktoren. En daar zijn wij met z’n allen dankbaar voor. Hij is nu voor de tweede keer opa en geniet volop van het leven, meer bewust. Hij heeft het fijn met zijn vrouw, hun kinderen en kleinkinderen.
Dit blogbericht gaat niet over de fouten die medici maken. Medici zijn net mensen, dus die maken fouten.
Dit blogbericht gaat uiteindelijk over bewust kijken.
Misschien zat de arts meer op zijn of haar telefoon Facebook te bekijken in plaats van de scan te beoordelen. Misschien heeft de arts wel gekeken maar het niet gezien.
Misschien heeft de arts het wel gezien maar vergeten door te geven. Misschien kreeg de arts mee hulpvragen dan hij of zij op dat moment aan kon.
Of gewoon moe? Andere dingen aan het hoofd?
Dit is wat wij meestal doen. We denken dat we kijken, dat we dat bewust doen maar dat doen we niet.
Omdat we bezig zijn met ons innerlijke verhaal (hoe gaat het thuis, zit ik goed in mijn vel, waarom zit ik slecht in mijn vel?) in plaats van in het moment te zijn. In dit moment met onze volledige aandacht zonder te oordelen.
Dus mindful zijn. Bewust te kunnen kijken naar wat er daadwerkelijk gebeurt. In dit moment.
Dan zie je direct dat er een tumor zo groot als een ei op de scan staat.
Als je bewust leert kijken, ervaar je rust. Zie je wat er daadwerkelijk aan de hand is. Hoef je geen energie te stoppen in allerlei onzinnige verhalen. Die verhalen spelen altijd in het verleden of de toekomst. Zo ben je een tijdreiziger maar nooit in het hier en nu aanwezig.
Voordat we nu met z’n allen over de eerste dokter heen vallen. Doktoren worden opgeleid om de serieuze gevallen van de minder urgente gevallen te onderscheiden.
Onder druk van een door of namens ons opgelegd systeem. Dat systeem weegt de kosten tegen de baten af. En bestaat vaak uit constateren dat het meestal gevallen zijn die niet thuis horen op de huisartsenpost in het weekeinde. Dus gaat u maandag maar naar de huisarts.
Misschien had die arts geen drie minuten maar slechts dertig seconden om de scan te beoordelen.
En daar zit ‘m nu net de kneep. De arts loopt misschien met het verhaal in zijn hoofd dat alle ziektegevallen van die dag, deden alsof, simulanten waren, niet ziek genoeg waren. En als je dan als mens steeds met die aanname de acute ziektegevallen er uit moet zeven. Dan zie je niet wat er echt toe doet op het moment dat het er echt toe doet.
Als arts wordt je misschien getraind om de echte ziektegevallen die op dat ogenblik acute hulp nodig hadden te herkennen. Maar door steeds geconfronteerd te worden met niet spoedgevallen, wordt dat je automatische reactie.
En door automatisch te reageren, zie je een tumor over het hoofd.
Laten wij allemaal nog eens goed kijken naar onze reacties. Reageren we of antwoorden we?
De foto is gemaakt door de echtgenote van onze vriend. Zij heeft de foto ter beschikking gesteld voor dit blogbericht.